Voor het Pinksterfeest van 1714 schreef Bach cantate voor het hof van Weimar, waar hij in maart van dat jaar benoemd was als Konzertmeister. Bach benadrukt in deze compositie vooral het feestelijke karakter van het Pinksterfeest. Het indrukwekkende openingskoor (herhaald aan het slot), met trompetten en pauken in een driedelig dansritme zet daartoe meteen de toon. Het is typisch Bach om bij een groot feest muzikaal uit te pakken.
Vergelijken we bijvoorbeeld het begin van het 'Weihnachtsoratorium', of van het 'Osteroratorium' (hier als eerste programmaonderdeel gespeeld), dan horen we vergelijkbare feestelijke muziek. In de aria 'Heiligste Dreieinigkeit' worden de koperblazers en pauken opnieuw ingezet, uniek in het werk van Bach, om de koninklijke macht en heerschappij uit te beelden. Zoveel gejubel vraagt om een contrast. Dat vinden we in de tenor-aria, waarbij de vloeiende vioollijnen de Heilige Geest voorstellen. Prachtig van vormgeving is het duet. Het is een dialoog tussen de Heilige Geest en de 'anima', de geest van de gelovige. Tussendoor klinkt de melodie 'Komm Heiliger Geist, Herre Gott', gespeeld door de hobo.
Het dubbelkorige motet 'Singet dem Herrn' sluit goed aan bij deze feestelijke muziek. Toen Mozart dit motet hoorde riep hij verrukt uit: eindelijk muziek waar iets van te leren is, en hij dook de bibliotheek van Leipzig in om meer van Bach's werk te leren kennen. In het middendeel vinden we een prachtige combinatie van een aria, een vrije dichting en een koraal, waarin de vergankelijkheid van de mens, en Gods trouw daartegenover, centraal staat. Het motet sluit af met een virtuoze koorfuga, waarbij de beide koren samengaan.
 |