Op vrijdagavond 12 en 19 december 2008 en 2 januari 2009 zullen leden van de Stichting Mirrweenterhoornbloazers Ol′nzel tussen 19.00 en 20.00 uur weer de midwinterhoorns vanaf de Plechelmustoren laten klinken. Daarna worden de klokken bespeeld door de Oldenzaalse stadsbeiaardier.

Verder zal 'n Oaln Roop vanaf de toren te horen zijn tijdens 'Oldenzaal in Kerstsfeer' op zondag 14 december en van 14.00 tot 15.30 uur op de zaterdagen 6, 13, 20 en 27 december 2008 en 3 januari 2009.

De Stichting Mirrewinterhoornbloazers Ol'nzel bestaat uit een groep van ongeveer 25 personen, in leeftijd variërend van 10 tot 70 jaar.

De hoorn klinkt het mooist bij stil, vriezend weer. In de donkerste tijd van het jaar galmen de tonen over het glooiende Twentse landschap, weerkaatsen tegen een bosrand, en keren als echo weer terug. De geblazen serie tonen is overal anders. Ze zijn nergens op papier vastgelegd, maar worden van generatie op generatie doorgegeven.

In principe wordt er geblazen vanaf de eerste zondag van Advent tot en met Driekoningen. Het is een oeroude traditie die niet alleen in Twente, maar ook in de Achterhoek en in het aangrenzende Duitse Graafschap Bentheim, Neuenhaus en Hestrup in ere wordt gehouden.

Aanvankelijk was het midwinterhoornblazen vlak na de Tweede Wereldoorlog in de vergetelheid geraakt. In de jaren vijftig werd de traditie door Toon Borghuis en enkele andere Twentenaren echter weer nieuw leven ingeblazen.

Het is bekend dat de Kelten al op een hoorn bliezen tijdens de laagste zonnestand. Was dat om de zon weer hoger aan de hemel te krijgen? Of moesten de boze geesten van de in het najaar ingezaaide velden worden verjaagd om de oogst voor het nieuwe seizoen veilig te stellen? In ieder geval is het doel van het blazen sinds de kerstening het aankondigen van de geboorte van het Kerstkind.

Een midwinterhoorn bestaat uit twee tegen elkaar geklemde helften die door strak aangetrokken dunne takken of biezen bijeen worden gehouden. Als de beide helften in water worden gelegd, dan zet het hout uit, waardoor de twee helften stevig op elkaar worden geklemd. Bij het blazen werd de hoorn vaak op de rand van een put geplaatst. Dan is hij namelijk beter te hanteren, omdat de met water verzadigde hoorn tamelijk zwaar is. Tegenwoordig worden de twee uitgeholde helften verlijmd. Iedere hoorn heeft een eigen karakteristieke klank.